Annick Wilting

Jop was een invitatie om de zot in je vrij te laten.

Soms was hij zelf de pineut.

Ko en zijn kornuiten hingen de fiets van Jop in het topje van de hoge boom in de achtertuin van de tandarts.

Nou zeg

Mmm jhaaa

Okeeejj

Gaaaaf

Chaos was zijn orde.

Jop woonde inmiddels aan de Vismarktstraat.

Wachtend op zijn komst en goed bedoelend, ruimden we eens zijn kamer op.Tussen de bergen papier, boeken en materialen kwamen we van alles tegen, zoals een afgekloven klokhuis of een stuk brood.

Die hebben wij heel lollig weggezet alsof het om een mooi vaasje ging of een beeldje.

Dat was de enige keer dat ik Jop écht boos heb gezien.

Wekenlang kon hij niets meer vinden.

Het leven zoals Jop

Authentiek

Absurd

Met humor en vol hart

De blik op oneindig

Een etentje.

Jop zou koken met een vriend.

Een hoop mensen waren uitgenodigd.

Een grote lange tafel met een zeil erop.

Er kwamen grote pannen binnen.

Rijst en groenten werden zo op het zeil gekieperd.

Excentriek was het wel.

Een gitaar met één snaar.

Een oud orgel.

Een drumstel, natuurlijk.

En verder wat er voor handen was.

Alles was muziek.

Jammen was vaste prik als je kwam bij Jop op de Ginnekenweg.

Bescheiden speelman

met de sleutel

naar de wonderlijke wereld

van de eenvoud

Zes studenten in een geleende auto.

Een middag in Antwerpen, de fantastische expositie van James Ensor in het oh zo fraaie Museum voor Schone Kunsten.

En na afloop uiteraard wat bruine kroegjes.

Toen op de terugweg…

Zomaar even de snelweg af want we zagen het bord Sint Job in het Goor.

Daar de rotonde.

Met de slappe lach meerdere malen rond.

Ereronden.

Voor Jop…

Annick Wilting