In 1996 exposeerden Jop Horst, Anne Bruggenkamp en ik bij de Virtual Room met de expositie ‘Van Origine’ over de missing link tussen aap en mens. We hadden de ruimte gevuld met afbeeldingen van mensapen en oermensen, zodat het leek op een soort museum.
Toen wilden we nog iets doen met een gekooid beest. Er stond een winkelwagentje en Jop bedacht dat we die in een gesloten kast zouden neerzetten. In het wagentje legde hij een elektromotor van een wasmachine. Deze draaide op gezette tijden en rammelde in dat winkelwagentje met flink veel kabaal. Als je dan langs die kast liep klonk het inderdaad alsof er een wild beest in zat dat wilde losbreken.
In 1998 hadden we als Fab Five (Jop Horst, Winand Buursink, Willie Beckmans, Frank Buijs en ik) de eerste performance bij Antichambre in Alkmaar. Het was in het atelier van Tineke Tukker. Toen ik daar kwam, hadden Jop en Willie al een soort installatie of environment gemaakt met lichtobjecten, geluid uit radio’s en cassetterecorders, beelden en teksten. ’s Avonds vond de happening plaats. Jop had een week eerder iets op televisie gezien over elektriciteit. Een wetenschapper had gezegd dat je met 220 volt in principe ook een knakworstje warm kon maken. Jop wilde dit wel in de praktijk brengen. Hij had een stekker bij zich met 2 stroomdraden en deed daartussen een knakworstje. Als je dat vervolgens in het stopcontact deed werd het knakworstje inderdaad vrij snel warm. Bij de happening kreeg iedere bezoeker een warm knakworstje aangeboden. Dit ging gepaard met een flinke schroeilucht, alsof iemand zijn haar schroeide. Al met al was het een chaotische heksenketel van licht, geluid en luid voorgedragen gedichten.
Later in 1998 hadden we nog een performance tijdens ‘Niet de kunstvlaai’ in de Westergasfabriek te Amsterdam. Dit was op uitnodiging van Anne Bruggenkamp bij de stand van HTV de IJsberg. We gingen daar met de trein naartoe en zeulden allerlei spullen mee. Jop had een midwinterhoorn bij zich en een geit, gemaakt van proppen pakpapier. Willie Beckmans maakte geluidsopnames van de rijdende trein en had een soort jasje van plakband waarop hondenbrokken waren gelijmd. Dus onderweg trokken we al veel aandacht.
Nico Lootsma